Eerste reisblog

Waar het een jaar geleden begon met het vinden van een mooie stad in Spanje om mijn stage te voltooien, gaf Boy Porteners me het idee van mijn leven. Omdat hij na zijn studie ervoor gekozen heeft te verkassen naar Curacao, en het eiland het walhallah is voor de Nederlandse student, was de keuze om aan de andere kant van de wereld een stageplaats te zoeken snel gemaakt.

Ik heb geen idee hoeveel uur ik gespendeerd heb aan het zoeken naar een stageplek, het vinden van een huisvesting, en het te weten komen van alle ins en outs van Curacao. Dat het er genoeg waren, blijkt wel uit het feit dat ik meteen mee kon praten over de mooie plekjes die het eiland te bieden heeft.

Toen ik mijn stageplaats gevonden had, ben ik op zoek gegaan naar een huisvesting die er dichtbij ligt. Ik heb immers mijn rijbewijs nog niet maar heb al gehoord dat je deze binnen 1 maand kunt realiseren hier. Voor ongeveer 300 euro kun je deze al halen! Telamonstraat 8 is het adres van het studentenhuis waar ik de komende maanden zal verblijven. Met 26 studenten in 1 huis moet het wel een gezellige boel zijn. Veel bewoners vertrekken in de periode dat ik arriveer waarvoor een nieuwe lichting studenten in de plaats komen.

Een tentamenperiode vlak voor mijn vertrek heeft ervoor gezorgd dat ik deze gewoon heerlijk verknalt heb. Mijn propedeuse was al binnen waardoor ik niet de intense druk ervoer die anderen hadden. Dit resulteerde in nogal wat onvoldoendes, maar wat maakt het ook uit als je weet dat je er 8000 km vandaan van kan vliegen. Hier zouden ze zeggen: “Stel niet uit tot morgen, wat je tot overmorgen kan utistellen”.

De dag voor vertrek was een hectische. Ik ben erachter gekomen dat ik een echte “alles-op-het-laatste-moment-regelneef” ben. Thuis alles goed achterlaten voor Lance (de nieuwe tijdelijke bewoner van mijn studio), een laatste bezoekje aan paps, nog even snel naar je eigen vertrouwde kapper, etc. In de avond stond een welkom-/afscheidsborrel op de planning. Wat een gezelligheid! Wil iedereen bedanken voor de aanwezigheid, dit was precies wat ik nodig had voor vertrek! Minder was dat ik maar 1 uurtje slaap had voor ik naar Schiphol ging met mams. Opstaan ging natuurlijk erg moeilijk maar de gedachte dat ik het vliegtuig maar beter niet kon missen liet me toch vrij snel opstaan.

Eenmaal aangekomen op Schiphol is er na afscheid ineens dat moment van besef. Het besef dat je niet een paar weken op vakantie gaat, maar een half jaar. Veel mensen vroegen me of ik heimwee ga krijgen. Natuurlijk ga ik mensen missen, maar ik denk al het moois dat het eiland te bieden heeft dat gevoel zal onderdrukken. Stoel 40G was de mijne! Een oude Antilliaanse rastavrouw in een levensgroot Bob Marley shirt zat naast me en natuurlijk hielp ik haar de handbagage boven ons te proppen. Na wat verhalen te hebben aangehoord over Curacao (ja je kan veel praten in 9 uur!), waren we succesvol de Atlantische oceaan overgestoken.

Een uur eerder dan gepland arriveerde ik op HATO International Airport Curaçao. Na het overleggen van mijn stage contract bij de douane, kreeg ik voor een half jaar toegang voor de hemel op aarde. De meest extreme, maar mooiste versie van Nederland!

Dat ik me in een ander land bevind, was vrij snel te merken. Een agent liep vrolijk wat orders te geven aan automobilisten terwijl zij elkaar toeterend begroeten. In Nederland had dit je belachelijke 350 euro gekost dacht ik, maar ik waan me in een andere wereld. Hier kan en mag bijna alles heb ik me laten weten. Na even te hebben gewacht op Boy omdat mijn vlucht eerder arriveerde, kwam mister Curaçao aankakken in een auto die het woord auto niet eens meer waard is. Met een flink kabaal en piepend ijzer op ijzer kwam hij tot stilstand waarna ik het welbekende ARRRRRmanndo te horen krijg. Foto’s van dit brak volgen later nog wel. De huurauto’s hier zijn vrij duur. Met 700 gulden krijg je een wrak van een auto waarmee je wekelijks terug kan naar de eigenaar.

Eenmaal onderweg in Curaçao voelde ik me vrij wasted door mijn uurtje slaap en de lange reis. Toch wilde Boy me vandaag nog genoeg laten zien van Curaçao. Het imago van de huurauto werd ook op deze manier behandeld door Boy. Jezus wat hebben we dat ding afgetrapt in een avondje, hahaha. Kostelijk vermaakt. Op het Wilhelminaplein heb ik genoten van een Varkenshaasje in pepersaus. Allemaal voor schappelijke prijzen. De guldens zijn overigens ook een mooie nostalgische toevoeging aan het gevoel op Curaçao. Daarna zijn we even naar mambo beach, wet&wild en cabana geweest. Drie strandtenten waar ik jullie ongetwijfeld fotomateriaal van ga laten zien binnenkort. Boyke is wakker en we moeten naar het strand (wat een ellendige gedachte ook)! Vandaar een abrupt einde aan mijn eerste blog.